اگر ما صد مرتبه باهوش‌تر و چیز فهم‌تر از این بودیم، دنیایی که به نظر ما می‌رسد چندان مشابهتی با دنیای کنونی نداشت و اگر هزار مرتبه از این چیز فهم‌تر بودیم تفاوت دنیایی که به نظرمان می‌رسید به این دنیا زیادتر می‌شد زیرا دنیا جز خود ما و جز آنچه در خود می‌بینیم و از خود می‌فهمیم چیز دیگری است. زندگی ما لحظه‌ای است که به پایان می‌رسد و دنیای لایتناهی جز یک لحظه بی‌پایان چیز دیگر نیست. ولی حقیقت این است که زندگی ما هرگز به پایان نمی‌رسد و همواره در دنیای بی‌پایان خواهیم بود منتهی نخواهیم دانست که این موجود باقی خود ما هستیم. احتمال می‌رود که تمام تصورات ما درباره دنیای بعد از مرگ و تمام پیش‌بینی‌های ما برای آن به هیچ وجه با حقیقت تطبیق ننماید و پس از مرگ همه چیز به زندگی و سیر عادی خود ادامه دهد و جاویدان باشد ولی ما از آن مطلع نخواهیم شد. بعد از مرگ دنیا در وجود ما زنده است و ما هم در درون دنیا زنده هستیم ولی چون شخصیت یعنی فکر و شعور دنیوی را از دست داده‌ایم چیزی نخواهیم فهمید.